“Gdy już umrę owińcie mnie w całun w trzech barwach: czerwony czarny i zielony. Albowiem w nowym świecie powstanę z bożą łaską i błogosławieństwem, aby prowadzić miliony na szczyt tryumfu w barwach, które dobrze znacie”. Fotografia Marcusa Garvey'a wykonana przez Marka Gstohl, na podstawie licencji CC BY 2.0.

17 sierpnia przypadła 127 rocznica urodzin Marcusa Garvey'a. Jednego z największych zwolenników Pan-Africanismu, który jest uważany za pierwszego bohatera narodowego Jamajki.

Dwaj jamajscy blogerzy, jeden z diaspory i jeden, który mieszka na Jamajce, zdecydowali się uczcić jego pamięć poprzez skupienie się na różnych aspektach jego życia. Litbloger Geoffrey Philp twierdzi, że przykłady z życia i pracy Garvey'a pomogły mu zrozumieć kluczowe zagadnienie dotyczące ludzi afrykańskiego pochodzenia – co znaczy być człowiekiem? Philp wyjaśnia:

Po podróży przez obie Ameryki w serce kolonialnej władzy zachodnich Indii, Garvey zdał sobie sprawę, że […] aby przetrwać okropności niewolnictwa [Afrykańczycy] zostali zredukowani do infantylnego stanu, w którym musieli zrzec się indywidualnej i grupowej siły. Zdominowani zarówno w domu i za granicą żyli w strachu przed siłami z zewnątrz, nad którymi nie mieli kontroli i nawet po odzyskaniu „wolności” ich istnienie opierało się na służbie poprzednim panom.

Według Garvey'a Afrykańczycy mogli albo żyć w konserwatywnym państwie, w którym odpowiadali by tylko na sytuacje kryzysowe [….] albo przejąć kontrolę nad swoim życiem, zakładając indywidualną i grupową odpowiedzialność.

Ta filozofia indywidualnej i grupowej odpowiedzialności zbudowana jest na takich zasadach jak duma, wspólny cel, społeczeństwo i edukacja. Cechy te były kluczem do pomysłów Garvey'a dotyczących męstwa i państwowości. Dotarło do Philpa, że prawie 75 lat po śmierci Gravey'a, oraz w kontekście strzelaniny w Ferguson w stanie Missouri i innych obelgach na co dzień kierowanych do Afrykańczyków w domu i zagranicą, mogą oni albo kontynuować życie w infantylnym, konserwatywnym państwie, gdzie nie biorą odpowiedzialności za własne życie, albo odpowiednio je organizować i planować. „Wybór pomiędzy wczoraj i dziś należy do nas”.

Natomiast Carolyn Cooper, która jest blogerką w Jamaica Woman Tongue zbadała miłość i życie Garvey'a twierdząc, że Amy Jacques, jego druga żona, podała w swojej książce Garvey and Garveyism  „interesujący opis pierwszego małżeństwa Marcusa Garvey'a z Amy Ashwood. Z wszystkich opisów wynikało, że pierwsza Pani Garvey była dość wymagająca, a wkrótce Marcus odkrył, że nie może poradzić sobie ze swoją pierwszą miłością. Jej potrzeby rosły wraz z postępem Afrykańczyków, więc wzieli rozwód, a on ożenił się ponownie. Jacques jego druga żona poświeciła się nie tylko Garveyowi, ale także jego pracy; wiele z jego książek i prac nie zostałoby opublikowanych bez jej pomocy, co przypłaciła zdrowiem. Cooper komentuje:

Poświęciwszy swoje zdrowie dla sprawy Garvey'a czasami buntowała się przeciwko bezdusznemu reżimowi przymusowej służby domowej, który tak chętnie przyjęła.

Może Amy Jacques powinna pójść za przykładem Amy Ashwood i uciec, ale kto mógłby zagwarantować ukończenie książki „Filozofia i poglądy Marcusa Garvey'a'” i scalenia reputacji wielkiego człowieka.

Morał z tej miłosnej historii jest dość skomplikowany: wielcy mężczyźni potrzebują poświęcającej się dla niego żony.